ენ სექსტონი
სიგიჟე
მე არ ვარ ზარმაცი.
მე ვარ სულის ამფეტამინზე.
მე, ყოველდღე,
ვბეჭდავ ღმერთს,
ჩემს საბეჭდ მანქანას სწამს მისი.
ვარ ძლიერ სწრაფი, ძალიან მძლავრი,
როგორც მგელი ცოცხალ გულში.
ზარმაცი – არა.
ამბობენ, როცა ზარმაცი ადამიანი
ცას შესცქერის,
ანგელოზები ფანჯრებს კეტავენ.
ო, ანგელოზებო,
დატოვეთ სარკმლები ღია,
ისე, რომ შევძლო, გადავწვდე ხელით
და მოვიპარო თითოეული საგანი,
საგნები, რომლებიც მეუბნებიან, რომ ზღვა არ კვდება,
საგნები, რომლებიც მეუბნებიან, რომ ჭუჭყს სწყურია სიცოცხლე,
რომ ქრისტე, რომელმაც იარა ჩემ გამო,
იარა ნამდვილ მიწაზე
და რომ ეს სიგიჟე,
ფუტკრების მსგავსი, მთელი დილა რომ ნესტრავს გულს,
დატოვებს ანგელოზებს
ღია ფანჯრებთან,
ფართესთან, როგორც ინგლისური აბაზანაა.
სასოწარკვეთა
ვინ არის ის?
რკინიგზა, ჯოჯოხეთისკენ მიმავალი?
ტკაცუნი, როგორც ავეჯზე კიდის წამტვრევისას?
იმედი, რომელიც მოულოდნელად გადმოდინდა სალექარიდან?
სიყვარული, რომელიც იწრიტება პირსაბანში, როგორც ნახველი?
სიყვარული, რომელმაც თქვა – სამარადჟამოდ, სამარადჟამოდ
და შემდეგ გადაგიარა, როგორც სატვირთომ?
ხარ შენ მუდარა, რომელიც ლივლივებს რადიო-რეკლამაში?
სასოწარკვეთავ,
შენ მე გულზე არ მეხატები.
შენ არ უხდები ჩემს ტანსაცმელს ან სიგარეტებს.
რას დამდგარხარ აქ
დიდი ტანკივით,
რომელიც მიზანში იღებს ნახევარ სიცოცხლეს?
არ შეგიძლია, გაცურო ხის სიახლოვეს
იმის ნაცვლად, რომ დაფუძნდე ჩემს ფესვებთან,
მაძალებდე, ავცდე ცხოვრების იმ წესს,
რომელიც ასე დიდხანს იყო ჩემი საშვილო?
კარგი!
წაგიყვან სამოგზაუროდ იქ,
სადაც მრავალი წელი
უტყვად გალიეს ჩემმა ხელებმა.
სპექტაკლი
მე ვარ ერთადერთი მსახიობი.
რთულია ერთი ქალისთვის,
გაითამაშოს მთელი სცენა.
სპექტაკლი ჩემი ცხოვრებაა,
ჩემი სოლოაქტი.
ჩემი გადევნება ხელებისკენ
და ვერდაჭერა.
(ხელები მზერის მიღმა არიან –
ანუ, კულისებში).
ყველაფერი, რასაც სცენაზე ვაკეთებ, სირბილია,
რბენა, რომ დავრჩე უწინდელი,
თუმცა ვერასდროს ვაღწევ მიზანს.
უეცრად მე ვწყვეტ სირბილს.
(ეს სიუჟეტს ოდნავ ცვლის).
წარმოვთქვამ სიტყვას, ასეულობით,
ყველა ლოცვას, ყველა მონოლოგს.
მე ვამბობ აბსურდს, როგორიცაა:
კვერცხები არ უნდა ეკამათონ ქვებს,
ან, დამალეთ თქვენი მოტეხილი მკლავი სახელოში,
ან, მე ვდგავარ გამართულად,
მაგრამ ჩემი ჩრდილი მრუდეა.
და ასე შემდეგ და ასე შემდეგ.
ბევრს მისტვენენ. ბევრს მისტვენენ.
მიუხედავად ყველაფრისა, გადავდივარ ბოლო სტრიქონებზე:
უღმერთოდ ყოფნა ნიშნავს იყო გველი,
რომელსაც სურს, გადაყლაპოს სპილო.
ფარდა ეშვება.
აუდიტორია გარბის.
ეს იყო ცუდი პერფორმანსი.
ასეა, რადგან მე ერთადერთი მსახიობი ვარ
და ირგვლივ ცოტა ადამიანია,
ვის ცხოვრებაზეც საინტერესო სპექტაკლი აიგება.
არ მეთანხმებით?
ღმერთები
მის სექსტონი წავიდა ღმერთების საძებნად.
მან დაიწყო ცაში ცქერა –
მოლოდინით, რომ დაინახავდა დიდრონ თეთრ ანგელოზს ცისფერი კავით.
არავინ.
მან კვლავ ჩაიხედა ყველა წაკითხულ წიგნში
და ფურცლებმა მიაფურთხეს პასუხად.
არავინ.
მან იმოგზაურა უდიდესი პოეტის თაყვანსაცემად
და პოეტმა მიარწყია სახეზე.
არავინ.
მან ილოცა მსოფლიოს ყველა ტაძარში
და ბევრი შეიტყო კულტურაზე.
არავინ.
ის გაემგზავრა ატლანტის ოკეანისკენ, წყნარისკენ, ცხადია, ღმერთისთვის...
არავინ.
ის მივიდა ბუდასთან, ბრაჰმასთან, პირამიდებთან
და იპოვა ვეებერთელა ღია ბარათები.
არავინ.
მაშინ ის დაბრუნდა საკუთარ სახლში
და სამყაროს ყველა ღმერთი საპირფარეშოში დამწყვდეული აღმოჩნდა.
„როგორც იქნა!“ –
წამოიძახა მან
და ჩარაზა კარი.
მახსოვს
პირველი აგვისტოდან
უხილავმა ხოჭოებმა ამოუშვეს
ხვრინვა და ბალახი იყო
ისეთივე მტკიცე როგორც კანაფი და
უფერო – მეტად არა ვიდრე
ქვიშა იყო ფერი და
ჩვენ გვქონდა შიშველი ფეხები
გაშიშვლებული ოცი
ივნისიდან და იყო დრო
ჩვენ გვავიწყდებოდა მოგვემართა შენი
მაღვიძარა და ზოგიერთ ღამით
ვსვამდით ჩვენს თბილ და გაუზავებელ ჯინს
ჟელეს ძველი ჭიქებიდან სანამ
მზე იფურჩქნებოდა ხედვის არის მიღმა
როგორც წითელი ნახატი ქუდი და
ერთ დღეს მე შევიკარი თმა უკან
ბაფთით და შენ თქვი
რომ ასე ვგავარ
პურიტან ლედის და რაც
მე შესანიშნავად მახსოვს არის ის რომ
კარი შენი ოთახისა იყო
კარი ჩემკენ.
სიგიჟე
მე არ ვარ ზარმაცი.
მე ვარ სულის ამფეტამინზე.
მე, ყოველდღე,
ვბეჭდავ ღმერთს,
ჩემს საბეჭდ მანქანას სწამს მისი.
ვარ ძლიერ სწრაფი, ძალიან მძლავრი,
როგორც მგელი ცოცხალ გულში.
ზარმაცი – არა.
ამბობენ, როცა ზარმაცი ადამიანი
ცას შესცქერის,
ანგელოზები ფანჯრებს კეტავენ.
ო, ანგელოზებო,
დატოვეთ სარკმლები ღია,
ისე, რომ შევძლო, გადავწვდე ხელით
და მოვიპარო თითოეული საგანი,
საგნები, რომლებიც მეუბნებიან, რომ ზღვა არ კვდება,
საგნები, რომლებიც მეუბნებიან, რომ ჭუჭყს სწყურია სიცოცხლე,
რომ ქრისტე, რომელმაც იარა ჩემ გამო,
იარა ნამდვილ მიწაზე
და რომ ეს სიგიჟე,
ფუტკრების მსგავსი, მთელი დილა რომ ნესტრავს გულს,
დატოვებს ანგელოზებს
ღია ფანჯრებთან,
ფართესთან, როგორც ინგლისური აბაზანაა.
სასოწარკვეთა
ვინ არის ის?
რკინიგზა, ჯოჯოხეთისკენ მიმავალი?
ტკაცუნი, როგორც ავეჯზე კიდის წამტვრევისას?
იმედი, რომელიც მოულოდნელად გადმოდინდა სალექარიდან?
სიყვარული, რომელიც იწრიტება პირსაბანში, როგორც ნახველი?
სიყვარული, რომელმაც თქვა – სამარადჟამოდ, სამარადჟამოდ
და შემდეგ გადაგიარა, როგორც სატვირთომ?
ხარ შენ მუდარა, რომელიც ლივლივებს რადიო-რეკლამაში?
სასოწარკვეთავ,
შენ მე გულზე არ მეხატები.
შენ არ უხდები ჩემს ტანსაცმელს ან სიგარეტებს.
რას დამდგარხარ აქ
დიდი ტანკივით,
რომელიც მიზანში იღებს ნახევარ სიცოცხლეს?
არ შეგიძლია, გაცურო ხის სიახლოვეს
იმის ნაცვლად, რომ დაფუძნდე ჩემს ფესვებთან,
მაძალებდე, ავცდე ცხოვრების იმ წესს,
რომელიც ასე დიდხანს იყო ჩემი საშვილო?
კარგი!
წაგიყვან სამოგზაუროდ იქ,
სადაც მრავალი წელი
უტყვად გალიეს ჩემმა ხელებმა.
სპექტაკლი
მე ვარ ერთადერთი მსახიობი.
რთულია ერთი ქალისთვის,
გაითამაშოს მთელი სცენა.
სპექტაკლი ჩემი ცხოვრებაა,
ჩემი სოლოაქტი.
ჩემი გადევნება ხელებისკენ
და ვერდაჭერა.
(ხელები მზერის მიღმა არიან –
ანუ, კულისებში).
ყველაფერი, რასაც სცენაზე ვაკეთებ, სირბილია,
რბენა, რომ დავრჩე უწინდელი,
თუმცა ვერასდროს ვაღწევ მიზანს.
უეცრად მე ვწყვეტ სირბილს.
(ეს სიუჟეტს ოდნავ ცვლის).
წარმოვთქვამ სიტყვას, ასეულობით,
ყველა ლოცვას, ყველა მონოლოგს.
მე ვამბობ აბსურდს, როგორიცაა:
კვერცხები არ უნდა ეკამათონ ქვებს,
ან, დამალეთ თქვენი მოტეხილი მკლავი სახელოში,
ან, მე ვდგავარ გამართულად,
მაგრამ ჩემი ჩრდილი მრუდეა.
და ასე შემდეგ და ასე შემდეგ.
ბევრს მისტვენენ. ბევრს მისტვენენ.
მიუხედავად ყველაფრისა, გადავდივარ ბოლო სტრიქონებზე:
უღმერთოდ ყოფნა ნიშნავს იყო გველი,
რომელსაც სურს, გადაყლაპოს სპილო.
ფარდა ეშვება.
აუდიტორია გარბის.
ეს იყო ცუდი პერფორმანსი.
ასეა, რადგან მე ერთადერთი მსახიობი ვარ
და ირგვლივ ცოტა ადამიანია,
ვის ცხოვრებაზეც საინტერესო სპექტაკლი აიგება.
არ მეთანხმებით?
ღმერთები
მის სექსტონი წავიდა ღმერთების საძებნად.
მან დაიწყო ცაში ცქერა –
მოლოდინით, რომ დაინახავდა დიდრონ თეთრ ანგელოზს ცისფერი კავით.
არავინ.
მან კვლავ ჩაიხედა ყველა წაკითხულ წიგნში
და ფურცლებმა მიაფურთხეს პასუხად.
არავინ.
მან იმოგზაურა უდიდესი პოეტის თაყვანსაცემად
და პოეტმა მიარწყია სახეზე.
არავინ.
მან ილოცა მსოფლიოს ყველა ტაძარში
და ბევრი შეიტყო კულტურაზე.
არავინ.
ის გაემგზავრა ატლანტის ოკეანისკენ, წყნარისკენ, ცხადია, ღმერთისთვის...
არავინ.
ის მივიდა ბუდასთან, ბრაჰმასთან, პირამიდებთან
და იპოვა ვეებერთელა ღია ბარათები.
არავინ.
მაშინ ის დაბრუნდა საკუთარ სახლში
და სამყაროს ყველა ღმერთი საპირფარეშოში დამწყვდეული აღმოჩნდა.
„როგორც იქნა!“ –
წამოიძახა მან
და ჩარაზა კარი.
მახსოვს
პირველი აგვისტოდან
უხილავმა ხოჭოებმა ამოუშვეს
ხვრინვა და ბალახი იყო
ისეთივე მტკიცე როგორც კანაფი და
უფერო – მეტად არა ვიდრე
ქვიშა იყო ფერი და
ჩვენ გვქონდა შიშველი ფეხები
გაშიშვლებული ოცი
ივნისიდან და იყო დრო
ჩვენ გვავიწყდებოდა მოგვემართა შენი
მაღვიძარა და ზოგიერთ ღამით
ვსვამდით ჩვენს თბილ და გაუზავებელ ჯინს
ჟელეს ძველი ჭიქებიდან სანამ
მზე იფურჩქნებოდა ხედვის არის მიღმა
როგორც წითელი ნახატი ქუდი და
ერთ დღეს მე შევიკარი თმა უკან
ბაფთით და შენ თქვი
რომ ასე ვგავარ
პურიტან ლედის და რაც
მე შესანიშნავად მახსოვს არის ის რომ
კარი შენი ოთახისა იყო
კარი ჩემკენ.
No comments:
Post a Comment