გალაკტიონ ტაბიძე 
                 1921 წელი 

გადია

(ფრაგმენტი)

გადია ჩემი სიზმრის სიალით
ასე არასდროს არ დაისრულა
ის ირონიამ ფრთით უშუალით
წარსულ დღეებში გადაისროლა.
ის დაყრდნობილი უღონო ხელებს
სიყმაწვილისას დაყურებს სურათს
და ჩარჩოებში ძვირფას სახელებს
ითვლის ბავშვივით და უსუსურათ.
ბზა, სახარება, სარკე, საათი...
სარკეში თეთრი თმები თოვდება
და საათიდან სამოცდაათი
წელი, გადია, გიახლოვდება.
ლბილ ბალიშებზე ისვენებს კატა,
ნებიერების ბნელი ასული,
ცეცხლმა კანკალით შემოახატა
კედელს მოხუცი წრიდან გასული.
მე კი მოღრუბლულ დღით მოწყენილი
ავიღებ მანონს, სადაც ზონარად
მჭკნარი ალოე არის შთენილი
უკეთეს დროთა მოსაგონარად.
აჰა, ბინდდება, კვლავ დამესია
მწყურვალებათა ფიქრი - ობობა,
ყოველგვარ შხამზე უშხამესია
შეღამებებით ავადმყოფობა.
თითები ელის საყვარელ თითებს
როს ფარდებიდან მოდის ზმანება
და ყოველ სახლში ღამეებს ითევს
პიანინოთა ახმოვანება.
რამდენი ქალი, მღერალი ქალი
შეიმოსება ბინდით, დათვალე!
აშრიალდება მრავალი ხალი
და გატაცებათ ცა მოშავთვალე.
რამდენს უეცარს ველოდი ამბორს
რამდენს ველოდი ფრთეებს აღსავალს
მხოლოდ ახალ წლის ბინდებში ამბობს
მუსიკა თავის თავგადასავალს.
წელს გადაიწვენს ხელი მინაში
თვალს მიულულავს კოცნის მკვეთრება
და როგორც ლანდი ლოენგრინეში
ლანდს სიჩუმეზე შეევედრება...
ამნაირ ამბებს ძალიან მწრალი
თვალებით უსმენს ჩემი გადია,
კეთილი ძველი ქართველი ქალი
ვისიც გზა სულის სიდიადეა,
არა აქ უნდა ნახოთ, არამედ
იქ სადაც ლოცვა და ზარებია
და შორეული ეპოქის ღამედ
კანკელი ფერებს შეჰფარებია.
სვეტიცხოველში ეშვება მაშინ
გაოცებული ლანდი-აგატი
და უუძველეს მინაში ნაშენ
სხივების ცვივა ბროლთა ნაკადი.
ფანტასტიური-ოცნებიან დღეს
ქერუბიმების მოესმის კვდომა
მას შეუყვარდა ყოველივე ეს
ახალი წელი, ბზობა, აღდგომა.
გადია, ლაჟვარდ სირმა რეული
გუმბათების ქვეშ ხატებს ევლები
შორეული და სიზმარეული
გეჩვენებიან სასუფევლები.
კვლავ გუმბათიდან უნაზეს ლილას
განგიალებენ სნეულ ფერებით -
შავ მარმარილოს, თეთრ მარმარილოს
და მარმარილოს ვარდის ჩქერებით.
გწყურია, ოდეს სანთლები ელავს
წაიღო სულის აურზაური -
ბაგით შეეხო მადონას ხელებს
და იგრძნო სუნთქვა არაქაური.
მაგრამ მე რა ვქნა, მე ვისაც სული
მაქვს დაწეწილი მწარე ქარებით
ვინც გატაცება არ ვიცი სრული
არც სიხარულით, არც მწუხარებით.
მე, ვისაც მტანჯველ აზრად გაუარს
დაკმაყოფილდეს ისევ ტფილისით.
ვინც ღამით დასწვავს შოპენგაუერს
რომ უფრო მძაფრად იგინოს დღისით.
გადია! მე ხომ ღამის ლანდები
მიგვიანებენ საყვარელ ნდომას,
მე ყველაფერში ვეჭვიანდები
და ტაძრებშიაც ვხედავ შეცდომას,
მე დემონები დაფარულ შხამით
მომაგონებენ ქროლვით, მარადით
რომ უიმედოთ მივქროდი ღამით
გატეხილ შუბით და მუზარადით.
აჩრდილმა მაღალ ლურსმებს აკიდა
ჩონჩხები, ძვლები მაღალ რიგებით
დაფარულია გრძელი მაგიდა,
შავი წიგნით და ალემბიკებით.
ობობებიან კუთხეში დივანს -
ვხედავ: ვით გიოტე ზის იქ სატანა
გადაეზმანა კედლებს, აივანს
და ღამემ სულში შემოატანა.
გაქრა, გადია, ვარდები რგული.
იმ ჩვენ ყვავილებს მოედო ცელი
გადია...ქარმა წაიღო გული
და ათასცხრაას მეოცე წელი.